hipnoza ma tematyczna

sinusoidal jest najdłuższą z rzek
obdartych ze skóry dla asymp-
totemów obce są jej tan-
-gen(s)y tsunami amplitulę
ją kiedy przecieka przez palce

skostniałą krwinką azotu

*** [kim jesteś...]

kim jesteś, którego poznaję
jak lustro – zawsze
inne, okolone
(aś)ramą, gdzie wstęp
mają tylko istniejący
naprawdę (gimnastykuję
się na chybotliwych
wskazówkach mistrza
Czaso-jadu, z maleńkiego
domku w jego sercu
wyskakuje


k u k ł a).

***

patrzysz, jak mnie dobija
coraz rzadszy czas, w las
przysiąg i dementi gna, raz dwa.
demencja starcza
zwykle do pierwszego
wejrzenia, nie dalej.
sza, lej szuka wodospadu
z odzysku w sklepie(niach) Jisku. wszak
nie dobija się końców
końcem tęczy, a
nawet początkiem. z wyjątkiem?

rzut (w) para-dice

podzielę twoje paradoksy
na paradokumentalne i paradotykowe
i jeszcze parachutes
którymi para się
moje serce

Flamenco

weź głęboki oddech i wypowiedz słowa
będące tym samym co kłamstwo poranka
które oświetli powszechną publiczną
edukację z kart przebitych piką w obecności serca

więc otwórz tę talię jakbyś otwierał pięści –
pieściokątny kastaniet którym potrząsasz jak drugim człowiekiem
kiedy krztusi się białym welonem ekranu
mówiącego w rozszczepionym języku co zapomnisz z marszu

123

podczepić się pod twoje wskazówki,
zegarze. budzisz burzę
piaskową w lewej komorze
klepsydry. otwierasz powieść przestrzeni
na całkiem nieprawopodobnym afekcie
cieplarnianym – gdybym znalazła w sobie tyle wrażliwości,
by podczepić się pod twoje sekundowe wskazówki,
można by zbudować świat
w lustrze, stojący


na poincie.

szal ona

zasadzić się
tam
gdzie przeliczasz rabaty


z całej siły
uchylić powietrze
od od-po-
widzialności


zamknąć się z tobą
w jedwabnej skorupce

*** (nigdy cię nie opiszę kamieniem)

nigdy cię nie opiszę kamieniem –
grafit stanowi mój tlen
atrament wrze w stalówce
nigdy cię nie opiszę


na trójkącie
równo-, różno-, a nawet
prostokątnym


ekranie z projekcją
moich najgłębszych lęków
i traumatycznego balastu wspomnień
po latach


niedożywania do świtu

epi-cykle

podarowałeś mi wszystkie pierścienie
Saturna, teraz gramy


w oczko. próbuję się zrelaksować
paralaksą. twojego Czarnego Słońca


nie ma na hollyłódzkim lądzie.
oliwisz zacięty mechanizm


obronny, płytę
tektoniczną serca.

Bajka o dziewczynce, która pewnego razu ogłuchła

słyszała tylko ciszę pomiędzy jego słowami
milczenie ciał
zanurzonych w atramencie


wszystkie pauzy które robił choć nie wiedziała
w jakim języku


liczyła wdechy by zorientować się
ile razy niechcący pobiła
rekord zwany sercem


z dotyku zegara poznawała
nieskładną mowę kukułek


na koniec wpatrzyła się w jasne
lustro jego umysłu


i zamieniła w słuch soli

grusza

tęsknię za niepowtórzeniem
sensu – (u)lotnością tak wielką,
że oczy wyparowują z kałamarzy.
opowiedz mi o rzęsistym
deszczu piasku, opadającym łagodnie
w tęczowe pryzmaty. obejmij wzrokiem
klepsydrę – tam ciągle zegary
topią się z gorąca.

wytrąca się o(, )sad.

*** (przemiana duszy w maszynę)

przemiana duszy w maszynę
przychodzi nadzwyczaj łatwo –
wystarczy parę razy kopnąć


się prądem
literackim
korelatem relacji
głębokiej. intymnej.


i tym mniej


duszy w duszy przepraszam
maszynie im lepszy


na(de) wszystko
drzemie w nas


p r z e w o d n i k

spadanie z choinki

ja – niedowiarek światła
(ś)wieczny niedopałek świata
świtam się z tobą w świetności
świętojańskiego świerku

*** (zamieszczę w sieci...)

zamieszczę w sieci ogłoszenie arachne szuka arche


– typowej strony
nietypowego świata


rozminę się z własnym cieniem


później już zawsze będę go gonić
w susach skokach na bank


koronkowej robocie