spirala otwiera nas na nowe jakości

czasy płynące jak (hell*)Issy
powracające wiecznie z ujścia
w rytmie logosu i mantysy
chmurą co ponad czołem furka –


zostawcie sobie tajemnicę
nienastawionych do nas werków
czas-pająk lekko przędzie siwe
sznureczki wokół twarzy – wierszy

o p(i)ęknie

znikania złudzeń nie rozumiem
inaczej niż zwiedzając piekło
niedostrzegalne w niebyt-tłumie
ustanowione poprzez lekkość


z jaką odrywasz kiść od kory
lejąc żywicę w Martwe Morze
bursztyn to tylko jest drzeworyt
co s(t)ymuluje mądry orzech

ekfrazeologia

słowa najbardziej prawdziwe, pomocne,
znają tylko moi nieprawdziwi przyjaciele.
kiedyś jeden znajomy chciał mi odstąpić swoje,
ale powiedziałam: sorry, nie mówię językiem wszechświata.
kosmos to tylko historia – odpowiedział
z zaświatów. udzielił mi wszystkich wskazówek
i diabli wzięli zegar
za serwetę na gałęzi
nieznanego drzewa. a przecież wystarczyło
zajrzeć do słow(n)ika.

*** [patrzę jak odmieniasz orient a cię...]

patrzę jak odmieniasz orient a cię
żaden okcydentalny akcydens nie obejdzie
wkoło – ciągle poszerzasz sposób pojmowania ludzi
w niewolę słabości oraz egoTyzmu
wciąż mi odmawiasz misterium gorzkich żali
zamiast zwyczajnie odmówić kontynuacji
dr(e)w(n)ienia – wreszcie zacząć  b y ć.

kląskadło

au! ten tyk zegara

otwiera nas w próżnię,

nieznaną od zaraz,

załudzoną łudźmi.

kij rozpiera ręce

zaręczone z ciszą –
kijanką. nic więcej

muszle nie wydyszą.

korzenieria drzew płaczących

nigdy nie wyjdę na zewnątrz wiersza
symboliść
rozsypie się w palcach


uretuj mnie z poezji
żebym poczuła
normalność nienormalności


potem wzdłuż linii życia
wyrzeźbię dorzecze