a( )mn(i)e( )zje

nie pamięta, czy kradnie z, czy w wyobraźni
powolną perystaltykę zegarka;
czy kolejna atawistyczna powieść pozy
przyprawia ją o perse-, czy jedynie – klaustrofonię;


co zobaczyła na Polach Aluzyjskich
i dlaczego pies
andaluzyjski dostał dwubiegunówki

pasjanse. czarnowodowanie

wróżę sobie z końca
języka – "gorzkawy"
znaczy zatem: "chcę
kawy"; wykreślam
horoskopy z gwiazdozbiorów
gęsiej skórki. zapośredniczona
(s)podziewaną śmiercią,
układam włosy w spadochroniczne
wydęcia, kom-
pulsacyjne (sza)lupy. (m)arka
"no ego" święci


wszystkie trumfy.

oxymortals*

jestem – dziewczyna ze szkła
wypalanego igłą
mrozu w karbidowych po-
światach. to tylko popołudnie,
kiedy nie mam nazwy,
jak przedmiot objęty klauzulą
taj(al)ności. używam
wypasionych na roz-
łąkach słów pierwszego
kontaktu, do którego ładuję groty
sroczych piór, srebrnych tele-
patyków. i odtąd nie będzie mnie już
na linii ognia
przyprawiającego chłód o gwiazdozbiory
gęsiej skórki.





* angielski neologizm, coś jak „tlenni śmiertelnicy”

choroba królewska*

w dziwnej, (ponad-)

czasowej próżni zachorowałam na

człowieka. cóż, nie znałam

go dotąd, więc nie byłam

uodporniona. człowiek ów

próbował się podszyć

pod gruby płaszcz

ziemski, ale mu się nie udało.

przy okazji, wyszło na jaw,

że ziemi też nie posiadam

więcej, niż pokrywa

moja drobna

stopa. – dokąd idę?** do diabła z

logiką formalną – normalnie

mnie nie wpuszczono w maliny. nastąpiła selekcja

naturalna. malinowy król

poczeka.

daremnie.

____________________________________________________

* choroba królewska – schizofrenia

** parafraza cytatu z „Pielgrzyma” Norwida:

„Przecież i ja

ziemi tyle mam,

ile jej stopa ma pokrywa –

dopokąd idę!”

*** (powiemy słowa brzydkie...)

 

powiemy słowa brzydkie,

żeby już nigdy nie wróciły. wyrazy

takie, jak: sztafirować,

nadziany, konkubent. zmienimy

je w szafir.

będziemy dwiema pętelkami

i guzik: nigdy więcej nie

założą tu szubienic. niczego

nie wymurują (to już murowane). ukryjesz nas

w szubie.

czytasz myśli?

tylko te, które trzeba dek-

lamować. wyszy-

jemy prawdziwe słowa, ciepłą mannę

po wiek.

waleria

podobno jestem chora. czas biega
wokół mnie,
ale ja go nie chcę. chcę przestrzeni,
w której widziałam gwiazdę twojego
pępka – Omphalos. omszały kamień,
świecący w ciemności własnym
światem. napar
ze złotych kropel osiadłych
na pięciolianie.

*** [to lustro...]

to lustro ma fakturę mojej skóry,

tętno regulowane od-

biciem mojego serca. to lustro bywa pragnieniem

przeżycia, przestąpienia n(i)eoznaczonego

srebrnego środka

symetrii. to lustro jest złamaną

k(rajca)r(k)ą* pośrodku

wielkiego przerębla powietrza.

to lustro krzyczy całym sobą:

tak, jesteście wewnątrz

olbrzymiej klepsydry – słońce wystawi wam

za to fakturę... – nic więcej nie

słychać; czasem widać wtedy tylko

uciekające zajączki.

* krajcar – dawna srebrna włoska moneta groszowa

czas lokalny

chłód lustra na policzkach –
to wieczór mnie bezcześni
dzień popołudził się długo
-(w)szem i wobec
bezliku zalakowanych mglnięć
alarmowych zwiercił się we
mnie wiąz


(grupa parafialna wystawia truchełka)

mode: litwa

boże
którego nie masz
komu
ozłabić
bo nikt nie chce
być zabawionym
od święta


boże
jak kropla
nad żeby
i innymi żon
kilami


rozmarz mnie i rozmaż
niczym dzieło sztuki
performatywno-abstrakcyjnej


niech klej-wielokropek
zamknie usta( )wi(e)cznie
rozorane
pięściolinią
ćwierćnud




_____________________________________

mode (ang.) – sposób

wieczer-nice

bądź mi – czarna jak anioł
ja-śniąca niczym szlag
świętojańskich mi jemioł
znieś – bym mogła się bać

coraz głębiej gołębiej
coraz bliżej-że liż (ej!)
złote jaje jastrzębie
w ostrokułczej sadybie

chowa słońca co wschodzą
wewnątrz innej skorupy
gdy o krok tuż za tobą –
czarne oczy Boruty

*** [wierutna wiedza którą dzielimy]

wierutna wiedza którą dzielimy
przechowywana jest w kubkach
na kubie postępuje castrowanie języka
z wiedźmitologii niezłódnego poznania
rzeczypospolitszej o litr
literalnej liturgii

--:-- - --:--

przegrałam.
teraz będę już tylko zrzynać
wyryte, kompaktowo wygładzać
powierzchnię; gładzić
winy(le). słowem: kolaps
w obnażoną szczękę
głośnika, kolapsus,
kolepsja.

***

rozwęźlam się, zapadam w jawnie twardy sen
-nick podany przy rejestracji
otwiera się na (nieznane hasło)


to moja neologgia, nisza
nieistniejących słów, obręcz wody,
oczko pierścionka, tykające
uparcie tematu
wskazówki.

landszaft

oddzielało ją od was niebo
w trzy linie: linię serca, linię
życia i linię rozumu. ktoś


przyczepił jej do pleców krzyżyk,
podwyższając głos; przekreślono
zwisający znak równości. na pięściolinii


przysiadł klucz gęsi.

dedykowany*

pióro wyrywa się do ciebie ze skóry skrzy
(-dli) się każdy płomień. trzcina myśli
o tobie pieśni
nad pieśniami drżą jaskółki
wspomnień.

ja, schizofrenia

jestem sposobem przeżywania cielesności świata
pozagrobowego (pozującego na grobowy?);
rodzajem przetrawienia cierpienia,
po to tylko, by zasilić lusterko
kanalizacyjne źrenic. skan(d)alizować
twórczość, rozebrać (bez)
zwłoki. teraz je w sobie
noszę, aż obrosną(,) (z)duszą:


obłąkańczy śmiech, śmieszny obłęd, kontredans
macabre.

węzły czasochłonne

grom strzela do góry jak naręcze kwiatów
różne burze i święci*
przychodzą przebrani za biegnące lata
nie dość pewnej pamięci


różaniec kwitnie błękitną gwiazdą
przebierasz chwile jak sny
na targu pociemniałym podjeździe
zegar odgarnia kosmyk




* z Florence and the Machine

toast (eks-presjonizm)

na


staw się na życie, jak zegarek,
kompas, zegarmistrz i compassion* w jednym.
nastaw się na śmierć jak budzik.


biegnę teraz z oczami zawiązanymi ogonkami
liter, biegnę teraz
oczami po twoich literach, żeby krzyczeć.


nastaw mnie jak złamaną
wskazówkę, zerwane ścięgno
czasu lub strunę
najnowszej teorii.


nastaw mnie nie tylko w teorii
i nie tylko bezwzględności, wychyl ze mną
głowę za lustro – zabliźni
się szybciej niż gipsowy


odlew.

planetnik

plama na słońcu wyjście z kina
zjawa na rurach ciepłowniczych

(Tomasz Smogór)



mam pewnie w piersi wielu bogów
zamieszkujących mito-loggię:
Wielką Boginię analogów
zamieszkujących mitochondrię


błon komórkowych wdzięczny wymaz
co dzień na ołtarz ślę stopami
dopóki działa jeszcze klima(t)
pomieszkasz pewnie między nami


blady odblasku au! realu
niedościgniony w (carre)furze
dam białych pełen pstry szpitalu
i tańcu śmierci hen na rurze

wy: rwanie zęba mądrości

ci, którzy myślą, że żyją tylko raz,
drzemią przed każdą samogłoską,
w znaczeniach i znaczących


uniesieniach brwi do góry lub na
ukos – przez kartkę
z czystopisu twarzy. próba


obudzenia nie może się powieść, statysta nie może
się powiesić. każda próba
generalna karana jest śmiercią


pamiątek, mdłych wypieków na twarzy.
każde zebranie myśli jest nielegalne,
jak po zebraniu śmietanki


zostanie po nim ser,
watka w ustach, na ramionach,
wata cukrowa na niebie.

sennopis

krążą po mnie obce ciała, krążą po mnie obce
dusze. jestem e(s)ter, w którym / w której rodzi się
wszystko: wycieki ropy
naftowej, ciężka
i zajmująca droga do lim(f)y,
piękne kr(w)iokomory. a jeśli szukasz za-
rania, powiem ci,
że byłam głodna zanim mnie poczęto*.




* parafraza fragmentu piosenki Fever Ray

Jaga (czasoprzestrzeń)

szukam domu, do którego nie prowadzi droga
Sophie – śladu bez
struktury, struktury bez kryształu,
kryształu bez zimy,
zimy bez śladu. szukam domu, z którego się wiecznie
wychodzi, choćby ręką
po mapie gwiazd i rozgwiazd,
słodkiej konstelacji sensu-
alności. szukam domu
na dłużej niż
srokamgnienie, pstrokamgnienie,
zamglenie, omdlenie,
szukam domu na tęgo-
skórze* jak na kurzej
łapce – muchomorze
wiosennym – a tęgopór
rozgrzeje się od kominków,
po których chodziłam.




* tęgoskór pospolity – gatunek grzyba

Łagodna

dręczy mnie dziwna pewność
że zerwałeś ze mną
popełniłam samobójstwo
umarłam zmartwychwstałam
oraz mam się dobrze; poczucie
że zerwałam z tobą
popełnisz ludobójstwo
ukradniesz nie przestaniesz
oraz masz się dobrze – nie ma nic do rzeczy;
zbyt dobrze się mam
na straży ciebie zbyt
blisko łagodna

*** [czas jest zakaźny – tlą się w nim...]

czas jest zakaźny* – tlą się w nim
zakazy; tego, co trzeba
wykropelkować. przecież ty nigdy
nie umiałeś kichać
na samą myśl
o wiatraczku zegarka, ostrych przeciągach
czasu. teraz podnosisz oczy – 
ciasna the monstrancja?



* Damien Rice, "time is contagious"

***

powiedział: choruj
na mnie – odrę
oblewającą frankfurt
i rzepin; bądź (OB-)
łożnie cierpiąca, (OB-)
rana z milczenia,
z krwi płynącej po niebie;
abattoir OBituary.

zombie perfume

do czego są jej potrzebne te (f)razy
na (kość)ciele na (mięso)spuście
wydrapane tajemnice of passion
and compassion kompas
ma w sobie mniej z magnetycznej
igły niż jej wzrok zogniskowane
podczerwie  w ultrafiolce

wiersz a( la)filozoficzny

rzadko patrzyło na mnie oko Foucaulta
ale kiedy próbowało
umiało dostrzec rzeczy o jakich nie śniło się filozofom


pierwsza to to
że piękna nie ma w oku obserwatora
nieruchomego
względem konstrukcji
myślowych


dlatego najlepiej pieprzyć
kalejdoskop

czym jest świat,
z którego nie da się wymeldować,
zupełnie jak z Hotelu California –


klaustrofobicznym pr(z)e-stwor(z)em,


czy tylko przetworzeniem
danych i szukanych
w – wyjątkowo bolesne –
rozwiązanie?

zakładam się – (o) maskę

mam dziś w głowie
myślane oczy 

bajka z morałem na początku

i wtedy wyszło z worka
okropne (stra)szydło
powiedziało: doktorka
potrzebne mazidło


zawęziło źrenice
do rozmiarów śrutu
i jęło gnać przez nice
hen do absolutu


tymczasem rozwiesiło
mordercze (u)lotki
że każda wielka miłość
ma smak nazbyt słodki


krwią wysłanych rakietą
na saturna (w)zburzeń
jest gotową makietą
(tanio (g)rzecznie dużo)

***

od niedawna kalendarzę cię uczuciem
innym niż podczas(zy)
niebiańskich trunków
dodającym sił jak androzja
bezcielesnym niby wznoszący się oddech

Z listów niewys(y)ła(l)nych 2

        Jesteś jedną z nielicznych osób, co do których mam wrażenie, że ich nie znam, i nigdy nie znałam. Pytanie tylko, czy Ty masz ochotę mnie poznać? Z całym dobro- i złodziejstwem inwentarza (przez złodziejstwo mam na myśli, że ukradnę Ci serce – ukradkiem, jak to jest możliwe tylko w czasie future perfect). Ale, czy przyszło Ci do głowy, że osoba, która podsyca nadzieję, ryzykuje nie tylko tym, że nigdy jej nie nasyci – także tym, że drugi człowiek się na nią nadzieje? Dlaczego o tym mówię? A dlaczego nie rozmawiać, nie zwielokratniać kakofonii głosów szukających swojego (opę)tańca?

***

któregoś razu odkryjesz
moje odbicie w lustrze
biegnące (u)licami
nieba


za oknem będzie ten sam brak
klamek co we śnie
o ściskaniu ręki


odepniesz mi niewidzialny guzek
u duszy


któregoś dnia
pokochasz moje imię
i zna mię
– zapiszesz na ciele

Czarne Słońce

obserwowałam tę gwiazdę od
zawsze, zwłaszcza
w dzień. na granicy świecenia –
pochłaniała. od zawsze.


obserwowałam tę gwiazdę od
siedmiu boleści, dotkliwą
jak kropka.


na czole kobiety
wypisane było: jestem
nietwoja, nie-
swoja. tylko patrząc
w niebo przestawała mieć wrażenie,
że stoi za lustrem. me*-Lana-
kolia, która ciągnie się we śnie
jak rozpruty wielokropek.


moja piękna apatia,
mój masoschizm wcieleń.






* me (ang.) – ja

antefacebook

– Czego najbardziej nie lubisz?
– Z jakiej kategorii?
– Z każdej.
– Tekstów, które ci wiszą. Jak również – kontekstów.

Nadir, najpiękniejsza z baletnic

dziś rozkłada lichtarz nieba –
różę wiatru, kryzę nocy –
wiedząc, że już nie potrzeba
miękczyć dyni na karocę


że wystarczy tylko usta
umiejętnie sobą tulić,
gdy nad głową wschodzi pustak
wsparty srebrną pointą chwili

Edgar Degas

z Gombrowicza

kot uduszony w opłatkach białej róży
opłotkami za( )ściankami kosmosu
pociągnięty za wróbla
do powrotu
w (ferr)wor

etykietowanie walizki

gdybym znalazła jeden
punkt oparcia – ruszyłabym
nad Ziemię – uzmy-
słowiłabym nie-Wy-
rażone. tymczasem puste
przebiegi łańcucha ro-
werowego smutków
i przyczep; na
przyczepkę – błękitna
naklejka: la Gun.

*** [żyletkie życie...]

żyletkie życie
ozwaja zwierzę
ci się ze zmiennych prądów
literackich eklektycznych (w)z*wodów
nieudowodnionych pląśnięć
w oboczne lusterka






* w-z – trasa od trzech lat bezskutecznie budowana w Łodzi

* [już nigdy nie nacisnę]

już nigdy nie nacisnę
zapadni klamki
zostanę tu gdzie jestem
[jeśli to dobre słowo, by określić
moje perpetuum fragile –
wiecznie zawracającą wisłę
pod ogniem strzałów w mordę]

szkielnia

w kalejdoskupie pamięci
ktoś mnie popełnił –
nie zdołam się już wykręcić
od mrocznej pełni


która roztwórczo rozkwita
nieciągłą trójcą
cydrowa suita
to ja – samobójstwo

***

nie dostaniesz mojego listu – zmieni
się w listewkę na dnie (b)arki, przyłoży
kontury kontynentów do skrzynki
pierwszego kontaktu. rozko-
jarzy światliki, świat-
pliki. będziemy


eratowane.

grzyb nie

mam w gardle złą kani gulę –
sromotnie boję się ciebie
prawdziwy borowy królu
i gąbek hen w twoim niebie


i blaszek hen w twoim piekle
gwoździków na powitanie
tego co tylko zaciekle
da się przedzierżyć lub wcale

mapogeum albo niepodległość sobiewtórów

odegnam kruczki
znad czoła lądolodu
nakarmię cień Kukuczki
wiszący w progu


lustrzanego odbicia
co przekracza grani ce
wyrywszy bycie
w skali racicą

słone(cz)nicki

spróbuj napisać wiersz o niczym
wielkim jak nie przymierzając czarna
dziura spróbuj mnie wpisać w igiełki
mrozu na twarzy słonecznego
teleskopu spróbuj mnie


a napiszę wiersz który rozpłynie
się cały oprócz słodkiej


pestki

niż baryczny

sposób, w jaki odpinasz mnie
od płomienia, w otograficzne
atelier – atrapę
czasu – tak, ten ostatni
raz bębenek zapchał się
łuskami i łaską – miłoosierdziem
bożym, hożym noży
paraliżem i wyżem
astrologicznym

Z listów niewys(y)ła(l)nych

Dla mnie jesteś bardzo wartościowym człowiekiem, m. in. dlatego, że nie zgadzasz się na wartościowanie. To trochę jak w stwierdzeniu:

„There are two kinds of people in the world: those who divide the world into two kinds of people and those who don't”.

Nie widzę nic złego w takiej dwu-znaczności, w ogóle – jeśli jesteśmy przy liczbach – trzy jest tą, której wyłącznie nie lubię (podobnie, jak najbardziej nie lubię czerwieni). Ostatnio przeczytałam coś takiego o trójce:

    „Duchem świętym wszelkich trójc i triad zawsze jest ironia. Mówimy o tym samym duchu, który niestrudzenie oscyluje nad wodami. Choćby w tej chwili spójrzmy na morza i rzeki, na jeziora i oceany. Oscyluje? Oscyluje.

    Ludzie dowcipnego serca potrafią się nawet opalać przy tych opalizujących oscylacjach”.

/Andrzej Sosnowski/

i ironicznie stwierdzam: w trójkątach jest zawsze najwięcej czerwieni. Szczęśliwi, którzy tego nie widzą, bo trójka jest dla nich tym, czym była dla mnie, nim w wieku 10 lat wynalazłam kolory samogłosek, spółgłosek i cyfr, by zdziwić się mocno dekadę później, odkrywając synestezje Rimbauda. Od tego czasu cierpię na dziwną symbólimię, która (przepraszam, nie będzie to miłe porównanie) każe mi wyrzucać z siebie wciąż te same zestawy symboli w różnych wariacjach. Bo mój rozwój arytmetyczny zakończył się z powyższych powodów na cyfrze dwa, potem już tylko widywałam rozmaite rzeczy (i nie były to rozwiązania).

A teraz, o godzinie 8., odwracam ją na plecy, by zobaczyć nieskończoność.

When the levee breaks

odwagi!
– powiedział – do koziorożca
(l)śni to, co wbijamy w oczka
korali, ale one wciąż
krwawią – (skor)piony
i poziomki. tamowanie


może wywołać ocean.

cyclamen

na początku była próżnia
pompowana do serca przez umysł
absolutny bez(w)ład zegarowych wskazówek
inercja uśmiechu


później było serce
wyrywające się na wolność z klatki
piersiową butelczyną z nie(z)drożnym dżinem
geniuszem loci i Lorki
przedsionkiem piekła


potem będzie niebo
zabłysłe (o)Błokiem znikłe za (ch)murami
wiszące nad głową jak pączek (początek?)

abs trakcja

wyświetl mój kontur póki się nie kończę
jak poklatkowa trauma albo trumna
i nie odkładaj żadnego z połączeń
na ten katafalk gdzie muza zaumna


stroi wciąż miny oraz minarety
tak w polsce jestem i polskę wam zwracam
jak brakującą damkę do karety
która rosyjską ruletką przepłaca

wiersz antysymboliczny

i na obwodach zmyśleń
i w odwodach obliczeń
oMMMM i calvin chcą błyszczeć
przez wysokie ma(n)try( )ce


i w obwodach fig(ielków)
i w ogrodach szampionów
nie – spokojna piosenka
ale ciągły dźwięk dzwonów


w bujnym lesie symboli
w krzyż swastyka się skręca
byle tylko do woli
nad owieczką się znęcać

składam się

jak fotel
genealogiczny,


jak para,
sole i tusz,


tuż stanę się
-kierami


w przełyku autostrat

kora

nie potrafisz sprzedać mnie na rynku
nie potrafisz sprzedać mnie na pniu
zamknij w ustach srebrną mandarynkę
która świeci gdy jesteś na dnie


bądź piosenką – niedopięcioliczę
słów które zamknąłeś w obole
błyskające z głębi rowów znietzscheń
połóż pestkę spokojnie na stole

warsztaty

wybierz
jedną z bajek
ale uważaj na
szczęśliwe zakończenia


(najpiękniejsze są bajki
które się nie kończą)


wybierz inny algorytm
w którym glony
obudzą się jako
struny man-dolin


wybierz inną de
kompozycję


wybierz inny
szkielet


tylko pamiętaj nie
pozwól by umarł twój ander-
sen

maszyna do życia

nauczę się znów
oddychać na godziny
na pęczki
na nic wszystkiego


ukręcę
łebek od szpilki
z powietrza


a ono
wkręci mnie
w watę cukrową


calutką z obłąkanych obłoków

LINGWIPEDIA (3)

ZDRADA – przychodzi i przeżmija

ZASKRONIEC – to, co często mamy z tyłu głowy

JĘZYK – (o)boli nas od narodzin do chwili, kiedy całujemy rzekę mówiąc: "styks, reszty nie trzeba"

BRZASK – głos, który utknął w ustach słońca

ALGORYTM – glony budzące się jako struny man-dolin

*** (przestaję umieć cię tracić...)

przestaję umieć cię tracić
do reszty i na drobne
drobniutkie zmarszczki przy oczach
cienie rzucają ognie

zimne jak ćmy sylwestrowe
zaraz je po-świat-liczę
ja – obłąkany snem człowiek
co próżnię nazwał księżycem

po czto

 

Ludzie dzielą się

na umrzyki i u_mrzonki.

Muzyka współczesna dzieli się

na kontr-alty i Control.

Miłość, jak niedoszła serenada, dzieli się

na tę bez adresata i tę bez wykonawcy.

A ja chcę być tylko twoim

priorytetem.

*** [zbyt pełna siebie...]

zbyt pełna siebie – mówiły o niej zazdrosne zwier-
ciała, a przecież była taka
jak one: samo-
dzielnie pusta świata. chciała podać komuś
koniuszek tęczy umoczony
we wspomnieniach, ale ich usta
zdmuchiwały słaniające
się słońca uś-
miechów, pocho-
dnie myśli o podskórnym po-
bycie, o pełgającym pło-
mieniu.
(Where do you have this heart, Fromm? –
If I were Tales, I would tell you a fairytale).

hipnoza ma tematyczna

sinusoidal jest najdłuższą z rzek
obdartych ze skóry dla asymp-
totemów obce są jej tan-
-gen(s)y tsunami amplitulę
ją kiedy przecieka przez palce

skostniałą krwinką azotu

*** [kim jesteś...]

kim jesteś, którego poznaję
jak lustro – zawsze
inne, okolone
(aś)ramą, gdzie wstęp
mają tylko istniejący
naprawdę (gimnastykuję
się na chybotliwych
wskazówkach mistrza
Czaso-jadu, z maleńkiego
domku w jego sercu
wyskakuje


k u k ł a).

***

patrzysz, jak mnie dobija
coraz rzadszy czas, w las
przysiąg i dementi gna, raz dwa.
demencja starcza
zwykle do pierwszego
wejrzenia, nie dalej.
sza, lej szuka wodospadu
z odzysku w sklepie(niach) Jisku. wszak
nie dobija się końców
końcem tęczy, a
nawet początkiem. z wyjątkiem?

rzut (w) para-dice

podzielę twoje paradoksy
na paradokumentalne i paradotykowe
i jeszcze parachutes
którymi para się
moje serce

Flamenco

weź głęboki oddech i wypowiedz słowa
będące tym samym co kłamstwo poranka
które oświetli powszechną publiczną
edukację z kart przebitych piką w obecności serca

więc otwórz tę talię jakbyś otwierał pięści –
pieściokątny kastaniet którym potrząsasz jak drugim człowiekiem
kiedy krztusi się białym welonem ekranu
mówiącego w rozszczepionym języku co zapomnisz z marszu

123

podczepić się pod twoje wskazówki,
zegarze. budzisz burzę
piaskową w lewej komorze
klepsydry. otwierasz powieść przestrzeni
na całkiem nieprawopodobnym afekcie
cieplarnianym – gdybym znalazła w sobie tyle wrażliwości,
by podczepić się pod twoje sekundowe wskazówki,
można by zbudować świat
w lustrze, stojący


na poincie.

szal ona

zasadzić się
tam
gdzie przeliczasz rabaty


z całej siły
uchylić powietrze
od od-po-
widzialności


zamknąć się z tobą
w jedwabnej skorupce

*** (nigdy cię nie opiszę kamieniem)

nigdy cię nie opiszę kamieniem –
grafit stanowi mój tlen
atrament wrze w stalówce
nigdy cię nie opiszę


na trójkącie
równo-, różno-, a nawet
prostokątnym


ekranie z projekcją
moich najgłębszych lęków
i traumatycznego balastu wspomnień
po latach


niedożywania do świtu

epi-cykle

podarowałeś mi wszystkie pierścienie
Saturna, teraz gramy


w oczko. próbuję się zrelaksować
paralaksą. twojego Czarnego Słońca


nie ma na hollyłódzkim lądzie.
oliwisz zacięty mechanizm


obronny, płytę
tektoniczną serca.

Bajka o dziewczynce, która pewnego razu ogłuchła

słyszała tylko ciszę pomiędzy jego słowami
milczenie ciał
zanurzonych w atramencie


wszystkie pauzy które robił choć nie wiedziała
w jakim języku


liczyła wdechy by zorientować się
ile razy niechcący pobiła
rekord zwany sercem


z dotyku zegara poznawała
nieskładną mowę kukułek


na koniec wpatrzyła się w jasne
lustro jego umysłu


i zamieniła w słuch soli

grusza

tęsknię za niepowtórzeniem
sensu – (u)lotnością tak wielką,
że oczy wyparowują z kałamarzy.
opowiedz mi o rzęsistym
deszczu piasku, opadającym łagodnie
w tęczowe pryzmaty. obejmij wzrokiem
klepsydrę – tam ciągle zegary
topią się z gorąca.

wytrąca się o(, )sad.

*** (przemiana duszy w maszynę)

przemiana duszy w maszynę
przychodzi nadzwyczaj łatwo –
wystarczy parę razy kopnąć


się prądem
literackim
korelatem relacji
głębokiej. intymnej.


i tym mniej


duszy w duszy przepraszam
maszynie im lepszy


na(de) wszystko
drzemie w nas


p r z e w o d n i k

spadanie z choinki

ja – niedowiarek światła
(ś)wieczny niedopałek świata
świtam się z tobą w świetności
świętojańskiego świerku

*** (zamieszczę w sieci...)

zamieszczę w sieci ogłoszenie arachne szuka arche


– typowej strony
nietypowego świata


rozminę się z własnym cieniem


później już zawsze będę go gonić
w susach skokach na bank


koronkowej robocie

LINGWIPEDIA (2)

klaser – urządzenie do spłaszczania i minimalizacji szerokich światopoglądów i uśmiechów, tradycyjnie montowane w polskich szkołach

obłęd – podstawienie lustra meduzie w negliżu

tęsknota – tę sknocić wyjątkowo łatwo, bo nie tęskni się za tym, co istnieje. Tęsknota jest rodzajem transparentnej żałoby. Modeluje rysy twarzy, maluje rysy we wnętrzu grobowca.

udolność – przeciwieństwo odgórności

wyborność – właściwość przysługująca wytworom sztuki wysokiej i niskiej odznaczającym się zasianiem alternatywy w odbiorcy; potocznie: świadomość, że dostęp do morza nie jest obligatoryjny; przykład: "Orlando".

winyl

czas wybija wskazówkami lustro
w niebie. spada słupek rtęci,
zakwitają szyby. muszle mienią się
marmurem. kolejny pogrzeb, raz w tę,
raz w drugą stronę


klepsydry.

Wdowa po Panu Bogu. Nadrodziny

                                  Słowa znaczyły
skórę, na której wybielacze
wypaliły wiele białych
plam. Zna mię – szeptałam
sobie, ale nie da się uwierzyć własnym
wiatrospekcjom. Π razy ego
przeliczałam piegi, które formowały litery
alfabetu Braille'a – cierpkie grona
gniewu.

rozleczenie

        Nie potrzebuję takiego konkre... Takiego konkretynizmu. Syna psy nerwowe, potraktowane naczelnym ketrelem, pozostawiają tylko psychostrupy. Tylko psychotrupy. Wszystkiego najlepszego – kolejny
smutny dzień wywoływania Alicji
na tę stronę lustra.

pstryk zaćmienia

pstryk


jest tym miejscem w twoim ciele, które wyczarowuje
kolejną noc resetowania pamięci ogniotrwałej
węgla powlekającego
ciszę. odzmysławia przyziemność – skal(owal)ny
pępek duszy. pewne słowa brzmią nie-
uchronnie jak odbite
w lustrze. pewnych słów się nie zapomina,
zanim się je jeszcze poznało, nawet jeśli
niczego nie oznaczają. pstryk – wyczarowujesz
głąb nocy rozrastającej się w lustro weneckie


zaćmienia.

Jest taka chwila przed wieczorem, kiedy równina chce nam o czymś opowiedzieć.*

pies je i czyta mi z ręki
zielone talerze latający dywan
na którym będzie się dokopywał powietrza
uchodzącego z małego czerwonego balonika słońca
przebitego sierpem księżyca





* Jorge Luis Borges

pozwólcie nam zasadzić ja-błonkę

– Reneto, suknia w kolorze
kwaśnych jabłek sprawi, że nie sięgniesz więcej
nasieniem do nieba. Adamie, pokaż krtań –
kolejna kreska, co znaczy
dorosłość: mdłe
owoce noża*?



(Szarlotto, piecze jak jad
węża przestrzeń pomiędzy biciem sercem                                         


a tr(i)umfem).




* "owoce noża" – tytuł tomiku Michała Murowanieckiego

dentystyka metafizyczna

chcę krzyczeć o tych rzeczach ostatecznych
że ich już nie będzie


stać na ości kości i wielkości
niefizyczne ale


z układu kostnego zostają tylko koronki
powtarzane na ślepo


naszym pseudokorzeniom
modlitewnym zakończeniom
nerwowym

i co zrobić z płomieniem z piecyka pegazowego?

skoro jest ich dwóch, to na pewno jest i trzeci* –
– pustka pod mostem rąk, rozmowny samobójca –
tak daleko nie umiem doliczyć
życie przestępne





* cytat z "Szaleństwa dnia" Maurice'a Blanchota

są dzieci starsze od świata*

gwiezdne wojny z wewnętrznymi rodzicami
wygra nas czas na man**-doli-nie-
pewnej własnego progu wy-trzymał-ości
Kali-nie powiedzieć coś us***-po-kajającego
sok z malin zaczyna błękitnieć pulsować





* cytat z wiersza Ewy Sonnenberg
** man (ang.) – człowiek
*** us (ang.) – nas

teraźmniejszość

złożyłeś we mnie broń
przeciw wszystkiemu co nie jest
światłopalne od środka

* * *

chcę się ciebie napisać jak światła
odbitego w jądrach schorzałego kundla
wśród okien wieloramiennych cyrkli pajęczyn
nigdy nie wychodzących z użycia i poczucia


bólu kiedy spada pierwsza kropla
na rozpaloną głowę naszych żyran(t)doli
wyświadczam ci świat choćbyś miał zgubić go w lustrze

LINGWIPEDIA

arafatka

papuga przeznaczonka



benzoesan

wyrasta po przejeździe Mercedesa



bóg

rzeka zamknięta na klucz



burza

błysk-kotliwość



las

miejsce, w którym tylko wegetarianie przetrwają
spośród wczasowiczów; znany też jako Las Vegans

piosenka

uchodzę z życiem jak zapach
nieustającej podróży
co nigdy nie dał się złapać
do jednej flaszki na dłużej


pijący z gładkich termosów
nie pamiętają o dżinie
co butelkowej się nocy
wysublimował by zginąć


a przecież geniusz nie znika
zmienia tylko szarlatana
który go w sobie zamyka
gdy czas upływa jak rana

Synekdocha, Nowy Jork

taśmy, taśmy, taś – my.
jakbyśmy – gęsi – nie znali nigdy wspólnego
języka. a przecież nie raz udało nam się umówić w przebieralni
klisz. (ja potrzebowałam ino imion,
ty – tylko porównań. a może na odwrót?)
debilizm kompatybilności nie odstraszał
od kompa (w sumie wręcz przeciwnie!)
i wcale nie potrzebowaliśmy bardziej hardkorowych
hardware'ów, ani ty wcześniej, ani też ja – później.
pamiętasz?
obiecałeś mi tylko film,


nie – zerwanie.

spirala otwiera nas na nowe jakości

czasy płynące jak (hell*)Issy
powracające wiecznie z ujścia
w rytmie logosu i mantysy
chmurą co ponad czołem furka –


zostawcie sobie tajemnicę
nienastawionych do nas werków
czas-pająk lekko przędzie siwe
sznureczki wokół twarzy – wierszy

o p(i)ęknie

znikania złudzeń nie rozumiem
inaczej niż zwiedzając piekło
niedostrzegalne w niebyt-tłumie
ustanowione poprzez lekkość


z jaką odrywasz kiść od kory
lejąc żywicę w Martwe Morze
bursztyn to tylko jest drzeworyt
co s(t)ymuluje mądry orzech

ekfrazeologia

słowa najbardziej prawdziwe, pomocne,
znają tylko moi nieprawdziwi przyjaciele.
kiedyś jeden znajomy chciał mi odstąpić swoje,
ale powiedziałam: sorry, nie mówię językiem wszechświata.
kosmos to tylko historia – odpowiedział
z zaświatów. udzielił mi wszystkich wskazówek
i diabli wzięli zegar
za serwetę na gałęzi
nieznanego drzewa. a przecież wystarczyło
zajrzeć do słow(n)ika.

*** [patrzę jak odmieniasz orient a cię...]

patrzę jak odmieniasz orient a cię
żaden okcydentalny akcydens nie obejdzie
wkoło – ciągle poszerzasz sposób pojmowania ludzi
w niewolę słabości oraz egoTyzmu
wciąż mi odmawiasz misterium gorzkich żali
zamiast zwyczajnie odmówić kontynuacji
dr(e)w(n)ienia – wreszcie zacząć  b y ć.

kląskadło

au! ten tyk zegara

otwiera nas w próżnię,

nieznaną od zaraz,

załudzoną łudźmi.

kij rozpiera ręce

zaręczone z ciszą –
kijanką. nic więcej

muszle nie wydyszą.

korzenieria drzew płaczących

nigdy nie wyjdę na zewnątrz wiersza
symboliść
rozsypie się w palcach


uretuj mnie z poezji
żebym poczuła
normalność nienormalności


potem wzdłuż linii życia
wyrzeźbię dorzecze

o tym, jak jedna kamienica zobaczyła drugą

oprowadzam tęsknotę
po g(m)achu. jego (po)ręc(z)e
są czułe i proste, zupełnie
jak jego poręki. instrukcje
do mnie, tak, wszystkie prowadzą
wnikąd – do zniku
kości. tkanka rozłączna. out of the blue
otwieram powłóczyście
jego okna. nikogo


między nami – deszcz, między nami – zwodzona
ulica. powieki zasłonek pomalowałaś
cieniami


i światłem.

(czarno)KSIĘSTWO nieBIESKIE

bazyli(sz)ki okryte srebrną łuską

prężą w słońcu

krzyże i (p)rogi

w kata

-kumbach oczko

damy z dekoltem karo

błyska jasnym złotem

– witrazi nas to światło

płomienie świec( i )kości

r o z w i d l a j ą  się

płacz

najstraszniejsza rzecz może ta mgła w przełyku
zmieniam kolejne błędne koło zapalam opony
umrę na to kiedyś jeśli pozwoli komórka –
szara eminencja trekkinguje
w Tybecie – rozbija głowę o Mur

* [Szczęśliwa byłam tamtego dnia...]

Szczęśliwa byłam tamtego dnia
kiedy płakałeś w moich ramionach
aż do uśmiechu Który mógł znaczyć
że jest dobrze choć nie było Znamion
mogących świadczyć o bliskiej śmierci
lub Bogu nie pamiętam inaczej niż poprzez to szczęście
które kazałeś mi ściskać i dźwigać a przecież


szczęścia się nie dźwiga je się podrzuca

. . .

udajesz Chaos, a to tylko
bałagan lub jeszcze brzydszy
budynek bezeceństw na b. Centrum
Zdrowia Ducha,

który zdecydował się pozostać w butelce.
Anonimowi Aktoholicy zaczynają próbę.

na końcu

na końcu każdego patyczka był kiedyś trupek żabki*,
na końcu każdego wersu –
– wersalik i vice versa
dzika, na końcu każdego promyczka – planetka
sińców i sinic, na końcu każdego stalag-
mitu – gałka
oczna w morenie

czołowej

na którym końcu każdego grotu rosła sobie groteska?





* cytat z wiersza Kamili Janiak

za. rysy

to, czego nie można pokochać, tkwi we mnie jak
zadra. śnięcie
ryb. odklejasz mnie niczym
plaster od chleba, mam pełny chle-
bak benzyny.

(inter)netowe kolory

tylko jeden raz zakochałam się w ciemno –
grodzie, ale okazałam się równie
zwodzona. czasem jest czerń, choć
oko wykole raczej jedwab
ciszy. z pomocą osprzętów:
(sz)puli postów i postponów; tu –
dzież(a) postponowień, tam – nie
bieska pastelowa fosa. między nimi – granat.

3 centy czy coś koło tego

długopis leżał akurat tam,
gdzie go zwykle nie było. kartka
chwiała się w borderline, jednak wszystko
skończyło się szczęśliwie: pokropieni
słowami, mogli udawać pocętkowanych jak cen
taury. jak sen
laury. bo kto im zamknie
walizkę, kiedy będą mieli ochotę
odlecieć ekspresowo? kto ich pobłogosławi
kosmicznym kropidłem martwych (a)steroidów ...?

zwyczajne cuda

książki mówią
ludzkim głosem
kalendarze odfruwają za linię
zmiany daty
w lustrach odbija się
druga strona
rodzinna


nieba

3 centy

– Posłuchajcie! – Kochajcie mnie jeszcze
I za to, że ja umrę. – kocham cię razem
z twoją śmiercią – Pięknem jest wszystko
ginące – gdy mija.



____________________________________

Marina Cwietajewa
Krystyna Miłobędzka
Maria Komornicka

życia jako rzeź by

toczy mnie walka
po kole nie uspo-
kaja przymarzanie kwint
esencji struga
mnie obnożony


wariat