errarium

czas mnie omija
płynie w drugą stronę
stylem zupełnie dowolnym
albo motylkowym
erzacem (t)erroru

czas mnie kiwa
gdy tylko zbliżę się do jego bałwanów
wielkich jak (o)piłki
światła w brzuchu świata

czas mnie trawi
jakbym była gorączką
którą postanowił przeczekać
w (stu)letnim errarium

Eros-ja z( )łóż metamorficznych

Erato postanowiła zastrzelić się w lustrze
era to nieszczególna jak znaki

(z) bożej łaski i łuski

którymi wykładam stu-

dzienne stu-

letnie errarium

theatrum anus mundi: kałamarz

nie znajdę f(r)azy od ścian po dymnik
włożę pasiaki zbiorę się w zebrę
i będę czekać aż koni czyny
zajmą ostatnie miejsca wróżebne

cyrk dobrze znałam – jest lodowcowy
ta rota – stawiam – nie brzmi przypadkiem
tłumaczę język magii na nowy
na migi topię w sercach zakładkę

i żadnych kantów – drga morał tańca
nietzschego zgoła – brzmi gest języka
żadnych fok zwrotów i połamańców
nie dojrzysz w żebrach i kręgownykach

ostatni gapie znajdują tytuł
pierwszy oślepły koniec wachlarza
którym oganiam sztuczność od bytu
kaftan bezpieczy sztuce nakładam

reifikacja

jesteś istotą po-etyczną, a to znaczy, że na koncie
nie wolno ci mieć żadnych nieprzelanych
na kartkę łez, niepisanych
zwyczajów kom
misyjnych straceń
rezonu, żadnego łamania

krzyży, bo w drewnianym

łamanym języku
porozumiesz się co najwyżej z wyznawcami pleimiennych
pleonazizmów;


bo twoja broń to paradoksy i oksymorony*,

a twój cel: znaleźć figurę przystającą
do niepodobieństwa




* "Paradoksy i oksymorony" - tytuł wiersza Johna Ashbery'ego

figury przystające do niepodobieństwa

i powiedziałam: przytul nieprzytulalki

i powiedziałam: wyłów je ze stu

dni umie

rana przez wszystkie cembro-

winy się przedostać

kantem stanąć

w lustrze

serca k'niej

odchodzisz, najzmyślniejsza,

od zmysłów na myśl,

że te małe, niezidentyfikowane
szczątki jakiegoś dziwnego zwierzęcia
lub rośliny o tak przyjemnym
i intensywnym zapachu, znalezione w czarodziejskich
lasach

wrosły teraz w kończyny naszego związku
z rzeczywistością niemodyfikowaną
frenetycznie, w niespulchniony
sepulchre* naszej relacji

do źródeł piękna, bijących gdzieś
w czarodziejskich lasach
złote korony
słoneczne, ostępne (ha!)
leże.



* sepulchre (ang.) – grób, grobowiec.

***

i że nie chciałaś

przejrzeć się we mnie na oczy

-wistne przypadki, miłosne k(r)oniki,

filmowe zagrabienia

slajdów pod dywan

z liści księżyca,

(p)obrzmiewających kwiatów słońca

i innych gwiazd, stałych i zmiennych

współczynników, p(o)różni

nas zbęd(n)ą obietnicą

wiedzy bez namiętności

jej szukania, nawet teraz –

w błękitnym domu, który, jak sobie

wyobrażamy, wydostaje się z klatki

piersiowej i zawisa na niebie metą, nimi;

zjawiskowym Riglem.

nie-bieska marionetka w an(g)ielskiej czytance

i że nikt mnie nie ochroni przed ale

-lują chwilowych ze-zmartwieńwstąpień

na schody do nieba, nad tęczę, której

będę chciała zaplatać musujące warkocze

deszczem niesionym przez tropikalny moon/sun, w zjawieniu

i rozproszeniu pociągniętych sepią slide'ów

w ciemność i pleśń,

i pieśń, i pieść – podśpiewuje niemądra

echolalka, z(a)bierając

                                                                                                   mu

szelki.

kompozycja z suszonych światów albo nieznośna lekkość awangard

a_nuż_(w)_bżuh był ostatnim księżycem,
pięknym nihil novi,
a_morze był(o) piękniejszym
złódzeniem i nowszym ksiąg życiem
aniżeli cały wszechświat

na skorupie żółwia rysowałam esy-floresy,
żeby wróżyć z run
(to run between the roses
and to be a twin to the rose*).

tylko jeden atlas mógł (na)nieść jej płatek
precyzyjnie na źre-
nicę świat(ł)a.




* (ang.) biec pomiędzy różami
    i być bliźniaczką róży.