kolory

więc miewasz własne ciemne miejsca –
– czerniaki, z których wycofujesz się rakiem?

a we mnie mniej niż punkt
sza rości sobie sen
ty mentalny błękit

ja tka wciąż więcej niż czerwie

ciekawe
która z nas bardziej biel ma
na oczach

*** [odkryłam dziś w sobie...]

odkryłam dziś w sobie
czarną dziurę kulturową
która pożera hory zon
zdarzeń* instead of eating the matter
of fact** - różnica
jest równie trudna do wykrycia
jak czarna dziura in the flesh***







* horyzont zdarzeń - zakrzywiona płaszczyzna wokół czarnej dziury, spod której nic się nie wydostaje na    
  zewnątrz;
** instead of eating the matter of fact (ang.) - zamiast zjadania sedna sprawy; the matter - materia;
*** in the flesh (ang.) - we własnej osobie; (dosł.) w ciele

schizoffranek

Marzę o...
kimś, kto
by mnie nie zjadł
na śniadanie
(– nie jada śniadań? – odzywa
się we mnie zaniepokojony
głos mojej babci).
Marzę o kimś, dla kogo
mój umysł byłby ważny, może
najważniejszy (Karte zje? –
odzywa się we mnie
zaniepokojony głos
intuicji).

z ulotki w gabinecie fikcyjnego okulisty (okultysty?)

                                                                       i jak
flirtować (filtrować?) z cieniem,
kiedy już dawno doszłam do ukrzyżowania
patyka, jakim byłam,
z rzeką bez powrotu? i
co to w ogóle znaczy: spojrzeć


za daleko? czy nie
powinno to być leczone w gabinecie
przewidywa(l)nych smutków,
nie zaś – zwiedzaniem
wzrokiem piramidy zwierząt?


czy da się spojrzeć tak blisko,
że lustro roztapia się pod gorącym oddechem,
zostawiając obraz?

przeciw doświadczeniom na zwierzętach

co dobrego może wyniknąć z legalizacji tortur
nie wiem
i nie chcę zostać oświecona latarką po oczach
powiedziałabym: nie wystarczy obalić boga
trzeba pilnować by nic innego nie zajęło jego miejsca

nie chcę już dłużej (kró)liczyć na naukę

~~~

zjawia się niepomuszlona falami
zatopiona w śpiewie wie
trze oczy choć wolałaby nawlekać
korale najukochańszej rafy na
wodorostotlen – wie-zie-
wa-tę cukrową słońca – zmarszczka
mimiczna, śmieszka
rozkłada skrzy
dławi okruchem (niedopsze)
łknięcia –

nieistewki

odeszłam tak daleko
że nie mogę spojrzeć z dystansu


rzeczy okazały się bliżej mnie
niż ja sama


– (o)błędne języki odchodzących
w niepamięć w moich ustach –


(myślałam wczoraj o czymś cudzym wierszem
którego nie pamiętam)

z bajek o zwierzętach

jestem milczącą
przez dłuższą część dnia
owcą mieszkam w ogólniku
zwykle mówię: bee a ta
a ta
a ta
niezwykł a po
świata nie będzie
można więcej pomylić
z wyświechtaniem

słów

fraszka dentystyczna

nie zajadaj głodu –
bólu zęba czasu
coraz bardziej pusta
pustkę siej i pracuj
na modę na sukces
na dobre jak miłość
na W jak Wy – pustki


na złe co ubyło

czy zawsze musisz się bić w nieswoje piersi? taś taś tasiemiec: 'La Wina'

'Pa, Rodia – powiedziała, zamykając
(m)rok za sobą' – brzmiało
by pierwsze zdanie twojej nowej powiesz
cii nakręcisz zegar jakbyś puszczała
w gramofonie ruletkę
(rzecz jasna rosyjską)
jakby koleś tura stanęła
gdzieś pod białym
stokiem uzbrojona
w księżyc.


 


__________________________

z cyklu: wiersze wojenne

e-motywy. piosenka na wniebogłosy

nie stać mnie na pociąg, nawet nie stać mnie na pociąg
żeby odnaleźć swój backspace.
nie stać mnie na bilet, o na bilet bez powrotu
ona bić mnie jak swą pianę nie chce.

w przypadku zatorów NATYCHMIAST zbić szybę młotem!

nie odstępuj maszyn
iście pobrukanych wonią
ciała szkieletów konstans
obstrukcyjnych naszych paru
militarnych wozów. niech wojna
przywita cię czerwienią
ust


erek.

kata-strofizm

aż znajdziemy się samo-jedni w paszczach

naszych nowych fascynujących partnerów

i panter jednego poranka,

który zakończymy nieszczerą rytualną formułą:

koniec świata nastąpi.

.

próbowałam się ukryć

za ekranem z uśmiechów

kartką papieru

boa z piór

za lustrem

nienazwanej rzeki

dziś powraca

nurt w którym

pierze

tonie

i rozpuszcza się

błękit

*** (jestem Bogiem rzeczy urojonych...)

jestem Bogiem rzeczy urojonych
w roju, z którego u-ciekamy –
– my, fale; my, piasek; my, śmiech –
nagie rzeczy i ukryte prawdy
cisną się na usta-
wiecznie pełną prochu pamięć
i dopiero we śnie, nad ranem,
wykładamy karty.
czas nigdy nie nauczył się pływać.

sonatina

jesienią trzymam się ciała
astralnego, obiema rękami
kreślę na czole mandale,
numer buta
okazuje się numerem buty,
którą zakładam, gdy spadające liście
odzierają mnie z opalenizny;
opalizujący opał.

(ja)błonie. trzęsienie losu

wyrywam cię sobie
z białego witraża światoczułych
klosz(ard)ów
posiwiałej celulozy
ciel lullaby* słuchanej z płyt
tektonicznych serca





* (łamany franc.-ang.) niebiańskiej kołysanki

ufni ufolodzy

chciała urządzić konwent
ale wypadła z konwencji.
żeby tylko nie wyskoczył kon-
wentyl bezpieczeństwa.
powoli i nieodwołalnie
świat mijał się z celem.

porankonella

sierpień księżyca się (wrze)śni

na październe łakocie -

obudź budzik który nie śpi

w rokującej spiekocie

szklarniowego efektu klep

cydry skąpane w złocie

złap się lewym uchem za łeb

aż wydarzymy się leśni

i znajdziemy żniwny żleb

sierpień księżyca się (wrze)śni

bo przecież w całej robocie

chodzi o to by cześnik

klepnął rejenta w kłopocie

złota klepsydra pieśni

o sierpniu i młocie